Βλέποντας τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο από την διάνοιξη των οδοφραγμάτων στην Κύπρο, νοιώθω ντροπή και πάλι ντροπή και ως Ελληνοκύπρια και ως πρόσφυγας….
Είναι δυνατό να υπάρχουν «συμπατριώτες μας» Ελληνοκύπριοι που όσο και να θέλουν να αποκαλούν τους εαυτούς τους «Κύπριους», γιατί δημιούργησαν νέο έθνος για να συμβιβαστούν με όποια συνείδηση τους έχει απομείνει, που να εναγκαλίζονται με τους κατοχείς του τόπου μας;
Είναι δυνατό αυτοί οι άνθρωποι να χορεύουν περιχαρείς και να εναγκαλίζονται με τους κατακτητές του τόπου τους και να τους αποκαλούν αδέλφια; Όσο παραβατικός και να είναι ένας άνθρωπος, διαχρονικά στο πέρασμα της ιστορίας, δεν εναγκαλίσθει με τον εχθρό της χώρας του, ούτε πανηγύρισε την κατοχή της χώρας του, ούτε χόρευε με χαρά γιατί μπορούσε να πάει στην κατεχόμενη γη του και να διασκεδάσει βλέποντας γύρω την καταστροφή…. Κάποτε όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ένα όνομα «Εφιάλτες».
Αλήθεια πόσο ελαστικές έγιναν οι συνειδήσεις μας σήμερα για να δεχόμαστε όλα αυτά τα άνευ λογικής που συμβαίνουν γύρω μας;
Πως είναι δυνατό να πηγαίνεις σε τόπους που έπεσαν παλικάρια 18 χρονών προασπιζόμενα τη λευτεριά αυτού του τόπου ή που συνελήφθησαν αιχμάλωτα και δολοφονήθηκαν από το τουρκικό στρατό εισβολής και τάφηκαν σε ομαδικούς τάφους, κι αντί να γονατίζεις και να καταθέτεις μαζί με τα δάκρυα ευγνωμοσύνης στους νεκρούς στέφανα δάφνης και τιμής, να κάθεσαι αρειμανίως και να πίνεις καφεδάκι ή να τρως ψάρια στην κατεχόμενη γη μας;
Πως είναι δυνατό να δέχεσαι το κέρασμα λουκουμάδων από τους «καταστηματάρχες» της εισβολής και κατοχής, οι οποίοι κατέλαβαν με την δύναμη των όπλων του κατοχικού στρατού τα ελληνικά καταστήματα;
Κι εσύ πας και ψωνίζεις απ’ αυτά τα καταστήματα τα μαϊμού προϊόντα χωρίς να σκέφτεσαι ο άμυαλος ότι συντηρείς την εισβολή και κατοχή του τόπου σου, ότι συντηρείς την σκλαβιά του τόπου σου, ότι συντηρείς την καταστροφή του τόπου σου;
Δυστυχώς απ’ ότι φαίνεται δεν έχουμε «χαΐρι» όπως λέμε στο νησί μου.
Δεν υπάρχει θεραπεία στα παραστρατημένα και ανύπαρκτα μυαλά, που απ’ ότι φαίνεται δεν σταματούν στον απλό πολίτη.
Γιατί αν πραγματικά το κράτος μας νοιαζόταν για το νησί, αν πράγματι το κράτος μας θέλει να σταματήσει να είναι ο μεγαλύτερος οικονομικός τροφοδότης του κατοχικού εκτρώματος που δυναστεύει τη γη μας, υπήρχε τρόπος νόμιμος με νόμιμα μέτρα που να εμποδίσει τις ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΡΟΕΣ στην κατεχόμενη γη μας…
Δυστυχώς απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχει η θέληση στο πολιτικό μας προσωπικό και ακόμα χειρότερα ο ελληνισμός πλέον δεν έχει ηγέτες, αλλά απλούς διαχειριστές της εξουσίας… που απ’ ότι φαίνεται άλλες είναι οι προτεραιότητες τους..
Γρηγόρη Αυξεντίου, Κυριάκο Μάτση, Μάρκο Δράκο, Στυλιανέ Λένα, Ευαγόρα Παλληκαρίδη και όλοι εσείς οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ που πέσατε για τη λευτεριά αυτής της γης και όλοι εσείς οι ηρωικοί νεκροί από το 1963 μέχρι και πρόσφατα που δώσατε ότι πολυτιμότερο έχει ο άνθρωπος, τις νεανικές σας ζωές, για τη λευτεριά αυτού του τόπου, πόση αηδία και αποστροφή θα νοιώθετε σήμερα αντικρύζοντας αυτή τη γη που τόσο αγαπήσατε να την πατάει ο Τούρκος και τους Έλληνες να γίνονται Γενίτσαροι προς ικανοποίηση του χωμάτινου σαρκίου τους;
Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι για την κατάντια μας, λυπάμαι για την ξεφτίλα μας, που παρόμοια της δεν υπάρχει σε κανένα μέρος της γης.
Μια είναι η διαπίστωση όμως αγαπητοί μου συμπατριώτες και απευθύνομαι σε όσους παρέμειναν Έλληνες, ότι εμείς πρέπει επιτέλους να αφυπνιστούμε και να θέσουμε το λαό μας, ο οποίος διαχρονικά απέδειξε ότι έχει αντοχές και αγώνα, στην μεγάλη απόφαση ότι είναι καιρός να αγωνιστεί.
Δεν αρκεί ο αγώνας για την καθημερινότητα του αλλά θέλει και εθνικό αγώνα, γιατί σε λίγο με τη κατρακύλα που πήραμε δεν θα μας μείνει πατρίδα… «Σταθερό αεροπλανοφόρο» χαρακτηρίζει την Κύπρο ο πρώην υπουργός εξωτερικών και πρώην πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου.
Μας λέει κάτι αυτό; Ξεκίνησαν οι Τούρκοι τη δεκαετία του 1950 με τους σχεδιασμούς του Νιχάτ Ερήμ και ολοκληρώνουν σήμερα με τους σχεδιασμούς Νταβούτογλου, την «νομιμοφανή» τουρκοποίηση του νησιού μας. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Έλληνα της Κύπρου αν πραγματικά αγαπάς αυτόν τον τόπο, αν αγαπάς την οικογένεια σου, αν αγαπάς την ιστορία σου, αν θέλεις να έχεις συνέχεια σ’ αυτό το στολίδι της Ανατολής του λέγεται Κύπρος, θα πρέπει χτες ακόμη να σηκωθείς από το καναπέ και να αφήσεις πίσω σου το «ωχ αδελφέ».
Τώρα όσο ακόμη υπάρχουν ελπίδες…
Ελένη Χατζηγεωργίου, Εκτοπισθείσα από Κάτω Ζώδια
