Όλα άλλαξαν.

Τέτοιες μέρες ,το δέντρο περίμενε καμαρωτό και όμορφα μ αγάπη στολισμένο ,να μας βρει υγιείς και να το ξανανταμώσουμε για μια φορά ακόμη.

Τέτοιο καιρό ,φάνταζαν τα στολίδια του ,οι μπάλες ,τα αγγελάκια του και κάθε λογής πλουμιστό χάρισμά μας ,θέλοντας να δείξουμε κι εμείς την αγαλλίαση και την ευτυχία που μας κατείχε.

Τέτοιες μέρες ,είχα τρελή όρεξη, το ράδιο στο φουλ και τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα ,ηχούσαν στο γύρω μας χώρο ,αψηφώντας ακόμα και το κρύο των ημερών.

Στολίζαμε έξω ,το μπαλκόνι , το καραβάκι εκείνο ,που ήταν δικό σου δείγμα κατατεθέν,ένεκα βλέπεις από μικρός στις τράτες και τις ψαρόβαρκες ,θέλαμε να σε τιμάμε έτσι .

Ίσως και κανείς να μην το ξέρει,γιατί επέμενα να στολίζεται ,να το χουμε κάλεσμα ,έξω στο μπαλκόνι ,με τα δικά του άσπρα λαμπερά φωτάκια.

Προμήνυε το δικό σου μεγαλείο ψυχής ,τη δική σου υπόσταση,νοικοκύρης χρόνια τώρα ,άρχοντας της ζωής μας και αφέντης ,της δικής σου υπόστασης και αξίας .

Μα φέτος ,όλα σκοτεινά ,μουντά.

Πώς άλλωστε ,αφού εσύ δεν είσαι εδώ ,δεν είσαι κοντά μας ..ταξιδεύεις για το δικό σου αέναο και αιώνιο ταξίδι.

Πάντα εσύ ήσουν ο δικός μου Άγιος Βασίλης ,καλοσυνάτος ,καλοκάγαθος ,αγνός ,τρυφερός ,άνθρωπος με Α!!!!

Τα δώρα σου πάντα μ απλοχεριά ,τα δώρα σου πάντα ολόψυχα κι εγκάρδια ,χωρίς γκρίνια ,χωρίς την παραμικρή αντίρρηση.

Μοναχοπαίδι θα πουν ,κακομαθημένο ,μα όχι ποτέ δε θέλησα να διεκδικήσω κάτι παραπάνω ,αφού τα είχα κι όλα τα αγαθά και τα πλούτη της ζωής!

Ο δικός μου Άη Βασίλης είσαι εσύ ,που πάντα ήσουν για μένα ,πριν από μένα.

Μα τώρα χωρίς εσένα ,παιδεύω την σκέψη μου ,ταλανίζω τους λογισμούς μου ..κενά αντικρίσματα ,κενές εικόνες μα γεμάτες εσένα.

ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ ,ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ ΟΛΟ ΑΠΟ ΣΕΝΑ!!!

Γράφει η Άννα Ζανιδάκη