Λείπετε ΠΟΛΥ!

Προσπάθησα πολύ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και τη συγκίνησή μου .

Δεν είναι μπορετό , ούτε και μπορώ να υποδυθώ και να καταφέρω , να μην έρθουν στη σκέψη μου , στιγμές , λεπτά , ακόμα και δευτερόλεπτα , που μοιραστήκαμε.

Είτε κοντά είτε μακριά , για τον καθένα και την καθεμιά σας , έχω να αναλογισθώ και να αναπολώ , με τις ώρες , με τις μέρες , εγονότα, συζητήσεις μας .

Ψυχοσάββατο και ευελπιστώ και εύχομαι οι ψυχούλες σας , να ναι κάπου εδώ κοντά και να νιώθουν και να αισθάνονται , το τι με κάνατε ο καθένας και η καθεμιά σας ξεχωρα , να νιώσω και να αισθανθώ.

Δεν είναι λίγες εκείνες οι ψυχούλες που έρχονται στη θύμησή μου , χωρίς να θέλω να φανώ γραφική ,που πολλές φορές ,παρακαλώ ,να ρθετε στο όνειρό μου και να σας αισθανθώ, ακόμα κι έτσι .
Φιγούρες , που φύγατε από κοντά μου , ξαφνικά ,χωρίς να καταφέρω να σας πω το αντίο , χωρίς να σας πω το τελευταίο χαιρετισμό ,ξανανταμώματος , μα κυρίως ,να χω την τελευταία σας προσφιλή εικονα , στα μάτια μου ,στην ψυχή μου .στην καρδιά μου .

Πόσα βράδια δεν πέρασα , κοιτώντας ψηλά , τον ουρανό και με τη θύμηση και τη σκέψη για σας , να προσπαθώ να καταλάβω , τι γίνεται σ αυτήν την άυλη κατάσταση , σ αυτό το μετερίζι , που όποιος το αγγίξει και το διαβεί , δεν έχει πια επιστροφή .

Πόσες μέρες δεν ξοδεύεω , σκέψεις , φόβους , για το άγνωστο , μα ξέρω , πως είναι ανθρώπινες αδυναμίες και πως πρέπει να τις καταπολεμήσω.

Μα μου λείπετε πολύ , μου λείπετε δυνατά και αληθινά .

Φιλίες που δεν άνθισαν και δεν ευώδησαν , κατά το πως το θέλαμε , σκέψεις που δεν καλλιεργήθηκαν , παρά έμειναν άγουρες , σε εκείνο το εύφορο κατά τ άλλα χωράφι της υπαρξιακής μας μεν οντότητας , αλλά λησμονημένης τώρα όχι από μας , αλλά από παράγοντες έξω και μακριά από μας .
Αξίες που μου τις γαλουχήσατε και μου τις εδραιώσατε , με αξία και ευλογία , εκείνων των στιγμών , που μοιραστήκαμε και με κάνατε να νιώσω , δική σας ,φίλη ,δικό σας άνθρωπο , με λίγα απλά λόγια ,βάσιμα και με ενδείξεις τη δυναμικότητα , της φιλίας μας και της υπέροχης υπεροχής της .

Πόδια που στηλώθηκαν γερά στη γη και αναζητούν , τις συναντήσεις μας , με εκείνα τα χέρια , πάντα διάπλατα ανοιχτά να νιώσουν και να αισθανθούν την αγκάλη σας , ζεστή , αληθινή και προσιτή ,προς όλους εμάς ,που την αναπολούμε και την ονειρευόμαστε .

Ψυχή πετρωμένη , απ τα μαντάτα τα δύσκολα και τα θελημένα , ανέπαφα με τη δική μας πραγματικότητα , μας κυρίως , η καρδιά μας , κατάκοπη και κατακερματισμένη , απ το βίαιο ερχομό και απ τον απρόσμενο ερχομό , του άσχημου και ανυπόφορου μαντάτου ,δυσμενέστατης αποδοχής και δύσκολης ακόμα διαχείρισής του .

Θάνατο , παγώνεις ακόμα και στο άκουσμά του ,όχι και να το βιώσεις από κοντά , είτε από μακριά ,που και πάλι το διαισθάνεσαι να ναι δίπλα σου ,στα λατρεμένα γαι σένα πρόσωπά σου .

Ας είναι οι ψυχούλες αναπαυμένες και τα ταξίδια τους να ναι αέναα , άυλα ,σε εκέινες τις πρωτόγνωρες τότε για σας διαστάσεις ,σύμπαντος και αποδοχής αυτών.

* γραφει η Άννα Ζανιδάκη