“Πόσες φορές δε μας έχει περάσει απ το μυαλό μας,να εκδικηθούμε ,να φερθούμε ανάρμοστα με τα δικά μας πρότυπα και πιστεύω,ιδανικά και πεποιθήσεις και στάσεις ζωής?
Πόσες φορές δεν ξύπνησε το θηρίο από μέσα μας και δεν τραπήκαμε σε φυγή,θέλοντας να αποφύγουμε και να μη διαπληκτιστούμε με τα ενοχικά μας ή καταθλιπτικά μας συστατικά ,της υπόστασης και της υφής,του κακού μας εαυτού?
Πόσες φορές δεν αναλογίστηκαμε ,να βρισκόταν ο άλλος ή η άλλη στη θέση μας,ώστε να γευόταν τα πικρά ποτήρια τούτα,που μας χαρίζουν απλόχερα και δίχως την παραμικρή ανάδειξη ή ένδειξη ,ταπεινότητας τους και μετριοφροσύνης τους?
Πόσες φορές δε θελήσαμε να πάθουν κάτι ,ώστε να φανεί ξεκάθαρα και ολοφάνερα η Θεία Νέμεσις,μέσα σε ένα θολωμένο τοπίο του μυαλού μας,του εαυτού μας που καταπλήγωσαν και καταρράκωσαν θελημένα και ποτέ ανώδυνα,παρά με πλήρη επίγνωση και τέλεση και εκτέλεση εκείνων των φράσεων,που μόνο στο Εκτελεστικό Απόσπασμα ,δε μας παράπεμψαν.
Πόσες ,πόσα ,κι ακόμα άλλα πόσα γιατί,θα μας τριβελίζουν το μυαλό μας και θα αναζητούν τις δικές τους απαιτητικές και πάντα σύμφωνα με τα δικά μας επιδιωκόμενα θέλω ,απαντήσεις και ποτέ επιπλήξεις και παράφορους καταλόγους αιτιών και υπαιτίων ατόμων και φάσεων της ζωής μας.
Το τι θέλουμε ,τι ζητούμε και αναζητούμε,με το τι και ποιους θα συνταχθούμε και θα αντιπαραταχθούμε ,είναι το μόνο σίγουρο και βέβαιο που αφορά εμάς και μόνο εμάς.
Ίσως τελικά η καλύτερη εκδίκηση ,να είναι να τους αφήσουμε με τις επιλογές τους.
Τον τρόπο που οι ίδιοι επέλεξαν και ανασυγκρότησαν τις δυνάμεις τους.
Δυνάμεις όχι πάντα κατοχής,αλλά υπεροχής και διαδοχής,σε σχέδια και αποτυπωμένα πρέπει ,στα καθωσπρέπει και ευγενή δικά τους πλάνα ζωής,χωρίς όμως εμάς,παρά κομπάρσους,που θα διαπραγματευθούν και θα αποτελέσουν το δικό τους θέατρο,παραλόγου ή μη,σκιών ή τύψεων, συννειφασμένο και αποτελούμενο,καθοδηγούμενο και απαλλασσόμενο ,από΄τις δικές τους ενοχές και επιδιώξεις, απαλοιφής ή έστω εν μέρει λιγοστών διεκδικήσεων αυτών,ενάντια και εχθρικά προς εμάς.
Το καλύτερο που θα έχουμε να κάνουμε ,είναι να παρατήσουμε κάθε προσπάθεια,απέλπιδη και ποτέ αναγκαία για αυτούς,ώστε να μας παραχωρηθεί η αυτονόητη διεκδίκηση,παράταξης της αλήθειας μας και των ένδικων μέσων ,που απαιτούνται άμεσα.
*γράφει η ‘Αννα Ζανιδάκη
