Γιατί το “έψιλον” του ονόματος του ερντογάν είναι μικρό, ενώ της Ελλάδας είναι Κεφαλαίο
*Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός
Λένε πολλές φορές ότι οι επικεφαλής μιας μεγάλης χώρας οφείλουν να ταυτίζονται μαζί της. Όμως αν δούμε την Τουρκική ιστορία, κάθε άλλο παρά παραπέμπει σε μια τέτοια χώρα. Μικρότης μικροτήτων τα πάντα μικρότης, είναι το σήμα κατατεθέν της. Μεταξύ άλλων αυτό κάνει και η ίδια η ιστορία της. Η οποία δεν μετράει ούτε καν μια χιλιετία, για τη γειτονική χώρα.
Αν δε αυτή θεωρηθεί ως ένας συλλογικός άνθρωπος, μόνο σαν μικρή μπορεί να χαρακτηριστεί και πάλι. Μικροί άλλωστε είναι και αυτοί που έχουν τη λέξη “μικρό” ως πρώτο συνθετικό. Οι μικρόνοες, οι μικρόψυχοι και γι αυτό οι μικροπρεπείς. Μπορεί λοιπόν ο περί ου ο λόγος να περάσει στην ιστορία σαν ο ερντογάν A΄ ο μικροπρεπής. Σε αντιδιαστολή προς εκείνον τον Σουλτάνο, ονόματι Σουλεϊμάν, που επονομάστηκε μεγαλοπρεπής. Με αμφότερους, και χωρίς ή και μαζί με τα προσωνύμιά τους, να διακονούν την ειρωνεία καθεαυτήν.
Δεν ήταν άσχετες με τις δύο περιπτώσεις, οι πρόσφατες δηλώσεις του Αυστριακού Υπουργού, κατά την επίσκεψή του στον Έβρο. Κρίμα που οι παράγοντες του Νομού δεν του πρόσφεραν δυο τρία κρουασάν, ώστε να θυμηθεί τους Βιεννέζους ζαχαροπλάστες προγόνους του.
Ο ερντογάν λοιπόν, με μικρό το έψιλον και ποτέ με μεγάλο, κεφαλαίο γράμμα…όντως υπάρχει ως περιγραφή και εικόνα. Μέσα μάλιστα στις σύγχρονες ιστορίες των λαών της περιοχής, το κύριο στοιχείο που τον διακρίνει είναι ο εισβολισμός, η εκρίζωση. Μια ακόμη απόδειξη της μικρότητας, που τον διακρίνει. Η οποία γίνεται τεράστια όταν τον δει κανείς ως τον ουσιαστικό δεσμοφύλακα του έγκλειστου στο Ίμραλι, ιστορικού ηγέτη του Κουρδικού λαού.
Αν μη τι άλλο, ο Ντε Κλερκ απελευθέρωσε τον Μαντέλα, και μάλιστα λίγο αργότερα μοιράστηκαν οι δυο, το βραβείο Νόμπελ. Αυτός εδώ, είναι τρεις ρατσιστικού τύπου φασίστες, σε ένα μέρος.
Επιπλέον δεν είναι και μεγάλος στην ηλικία. Να τον εκλάμβανε τουλάχιστον κανείς ως μέλος μιας Γερουσίας, που ως θεσμός εμπνέει σεβασμό στις Δημοκρατίες. Από την κλασσική Αθήνα, όπου η Δημοκρατία έχει βαθύτερες ρίζες σε Δημοκρατικά ψήγματα αρχαϊκών θεσμών, μέχρι τον μάγο, το σοφό του Αφρικανικού χωριού, για τον οποίο σημειωτέον δεν ίσχυε η κληρονομικότητα.
Πάντως αν η στάση του έχει κάτι μεγάλο, αυτό είναι το μικρομέγαλο που τη διακρίνει. Ενώ είναι μικρός συμπεριφέρεται ώστε να φαίνεται ότι είναι μεγάλος.
Η μικροπρέπεια είναι το κύριο χαρακτηριστικό του. Η κακή συμπεριφορά, σύμφωνα με τα λεξικά, που διακρίνεται από ευτελή κίνητρα και προκαλεί την περιφρόνηση, ενώ παράλληλα, εμμέσως πλην σαφώς, προπαγανδίζει τα δεινά που θα επιφέρει σε όσους τον αμφισβητήσουν.
Αντίθετα, η ιστορία η ίδια έχει δείξει ένα μεγάλο σεβασμό προς την Ελλάδα. Δεν είναι μόνο οι δεκάδες αιώνες της παρουσίας αυτού του ιστορικού λαού ούτε μόνο οι Δημοκρατικοί θεσμοί με τους οποίους κληροδότησε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Εκτός από την αρχαία μάλιστα εκδοχή, τη διαδέχθηκε και υπάρχει η χιλιετία της Ρωμανίας, μετά του Βυζαντινού κράτους της δεύτερης Ρώμης, της Κωνσταντινούπολης.
Είναι λυπηρό που απέναντι στην μεγαλοσύνη αυτή που αφειδώς προσφέρει η ιστορία στην χώρα μας, δεν υπάρχει μια σημερινή, όσο και χθεσινή, αντίστοιχη σε κύρος πολιτική Ελλάδα. Όμως οφείλουμε να θυμίσουμε στον ερντογάν, σχετικά με τις υποτιμητικές και επιτιμητικές του δηλώσεις, απέναντι στους επικεφαλής Έλληνες και Γάλλους, ότι όπως ισχύει το “ένοχος ένοχον ου ποιεί” έτσι ισχύει και το “μικρός μικρόν ου ποιεί’. Όπως και το “θυμωμένος θυμωμένο ου ποιεί”, όντας ο ίδιος συνεχώς θυμωμένος.
Άλλο τώρα το ότι η Ελλάδα μπορούσε να κάνει θαύματα. Σαν εθνική ορχήστρα, αν διέθετε έναν μαέστρο με μπαγκέτα σοβαρό, μπορούσε να ενσωματώσει με έναν έξυπνο τρόπο τις αντίθετες ιδέες. Γιατί αν υπάρχει συνέχεια σε εκείνο το σύνθημα “βυθίσατε το χόρα”, αυτό σήμερα δεν είναι άλλο από τα δώδεκα μίλια. Και μάλιστα, αρχής γενομένης, από την μετεξελισσόμενη, σε διακεκαυμένη ζώνη, περιοχή του Νοτιοανατολικού Αιγαίου.
Γι αυτό και η από πολύ καιρό πιο πριν πρότασή μας για 12 μίλια στις πέντε Ελληνίδες νήσους, από το Καστελόριζο, τη Ρόδο, την Κάρπαθο και την Κάσο, μέχρι την Κρήτη,{βλ. PDF- 12 ναυτικά μίλια}, παραμένει τόσο επίκαιρη, όσο και για προβληματισμό των εχόντων μια διαφορετική άποψη. Όταν φυσικά δεν πρόκειται για “λαγούς”.
Και μια τις ημέρες αυτές, είναι η επέτειος της καταστροφής της Σμύρνης, να μη χρειαστεί ποτέ ο Έλληνας να πει: “Το Αιγαίο μάνα καίγεται”. Αυτό που θα μπορεί να λέει είναι: Το Αιγαίο Μάνα καίγεται στη δουλειά και δεν προλαβαίνει. Ο λόγος για το αποτέλεσμα της ανάπτυξης του Αιγαίου, αν τελικά, όπως προτείνουμε, προσανατολιστούν και κατευθυνθούν προς τα εκεί, τα κονδύλια του λεγόμενου ταμείου της ανάκαμψης. Ενδύσεις και επενδύσεις στο Αιγαίον Ύδωρ, ώστε να μη το δώσουμε, όπως την Ιωνία γη {1}
Ταυτόχρονα, οφείλουμε προς το γκρίζο αρχιλύκο, που προγραμματίζει, μετά των άλλων λύκων, πορεία στις 9 Σεπτεμβρίου και ώρα 9, στη Σμύρνη, να προσφέρουμε ένα μικρό δώρο. Να του στείλουμε σε δίσκο των 45 στροφών, το γνωστό τραγούδι: “Ο μήνας έχει εννιά”, που συνέθεσε ο εξ Αϊδινίου Μιχάλης Σουγιούλ. Να τους συντροφεύσει στην πορεία, η μουσική υπόκρουση της γνωστής επιτυχίας, μήπως και ανακαλέσουν τα περί της διεκδίκησης των Ελληνικών 12νήσων κουφά!
Κατά τα υπόλοιπα, όσο το νέο θέατρο θα παραμένει στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο και επόμενα, όσο το γραπτό αυτό παραμένει επίκαιρο, άλλο τόσο θα σχετίζεται με τις καθημερινές πλέον δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων, προεξάρχοντος του μικροπρεπούς.
Ο οποίος αν πάλι έχει στο μυαλό του και άλλα κουφά, όπως ο προ πέντε αιώνων ομόλογός του, τότε μάλλον του κάνουμε καλό, με το να τον αποκαλέσουμε μικροπρεπή. Να τον συνετίσουμε, ίσως και συνέλθει. Πάντως σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει καλύτερη, σε ειρηνική περίοδο, πολιτική, από τη χλεύη προς τους φασίστες. Επί του προκειμένου, προς τους συμφασίστες. Τόσο για τον επικεφαλής του Τουρκικού κράτους, όσο και για τον εταίρο του.
