Ελλάδα μου, δε σ αγάπησε κανείς.

Πόσο πίκρα να ξέρεις κρύβει η ψυχή μου, πόσο πόνο το μυαλό μου ,μα εσύ ,εκεί με την ιστορία σου ,απλά μας κοιτάς.

Αν έβλεπες με πόση αγάπη και λαχτάρα σε περιστοιχίζουμε όλοι εμείς που σε λατρεύουμε ,απ την πρώτη μας ματιά ,σ αυτό τον κόσμο ,που θέλουν να μας αλλάξουν και να τον παραδώσουμε κι εμείς στα παιδιά μας, σαθρό και νάρκισσο, θα τρελαινόσουν.

Άν έβλεπες με τα μάτια της ψυχής σου ,τα εκτρώματα ,που καλείται ο ελληνικός λαός να αποδεχθεί και να εντρυφήσει ,τα δικά του βιώματα, σε απολεσθέντα όντα, ψυχής, νου, καρδιάς, τότε θα επέλεξες από μόνη σου το χαρακίρι, δε θα στεκόμουν στη σειρά να νοσήσεις από κανέναν ιό, αφού ο άσωτος ,έχει εξέλθει χρόνια πολλά πριν.

Μα τώρα όχι ,δε θα το δεχθούμε ,άλλος εκείνος ο άσωτος υιός, αυτός είναι ο απολεσθέντας τας ψυχικά του φρένας και τα δικά μας ,κάνοντάς τα κρόσσια.

Ελλάδα μου ,αν σ αγαπούσαν δε θα σε καταντούσαν να σε παίξουν σε λοταρία στοιχημάτων, χρηματιστηρίων, κόλπων και μεθόδων ,σκοπίμων και άσκοπων στόχων και επιδιώξεων ,προβληματικών κατατάξεων, ώστε να υποφέρει ο λαός που σε έχει φυλαχτό του και εικόνισμά του.

Πόσες άλλες κατοχικές δυνάμεις να εισρεύσουν στο είναι σου γλυκιά μου Πατρίδα να γίνουν οι αφαιμαξομεταγγίσεις ιδεών και εννοιών,σε σάπιους χώρους παρακείμενους και προσκείμενους σε συμφέροντα ι και σε αλλότριες επιδιώξεις?

Πόσα άλλα κορμιά να χαθούν για το όνομα μιας λευτεριάς που ποτέ δεν έρχεται και παλεύουμε όλοι μας ,απ τα δικά μας ο καθένας μετερίζια να σε ανακαλέσουμε και να ξανα υποδεχθούμε εκείνα τα ιδανικά και τις αξίες που επιδεικτικά ,μας τρατάρουν ως γεύμα ακόμα και απ το πρωινό χάραμα της ζωής μας?

Πόσες άλλες θυσίες ,σε ξένους πια βωμούς, που δίνοντας το σώμα τους,την ψυχή τους,δεν είναι κανένας σίγουρος ,για το επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου.

Ένας ιός ξέφυγε, δραπέτευσε, λένε, μα πόσο αθώους και αφελείς να περνάνε τους δικούς σου καταθέτες, ψυχής ,καρδιάς ,φρονήματος πατριωτικού και κυρίως ηθικού ακμαιοτάτου, ώστε να επικαλύπτουν χάπια, ορούς, σκευάσματα ,για τη δική μας καθυποτακτική στάση ,σε ζωή και τάξει νέων πραγμάτων?

Γιατί Ελλάδα μου ,δε ζεις ακόμα πιο βαθειά μες στις καρδιές μας και μπορούν άσπλαχνα και αγόγγυστα να σε πουλάνε ,να σε παίζουν στα μύρια άδικο χτυπημένα σου κατάρτια ,μιας πλεύσης χρόνων τώρα ηρωικής, παρά να βολοδέρνουνε, μαζί με τα θεριά και αυτοί οι ίδιοι εναντίον σου?

Τι να πούμε στα παιδιά μας, που κοιτούν αποσβολωμένα αυτή την κατάντια ,αυτόν τον εγκλεισμό και αυτή την απάθεια ,την αμέτοχη συμμετοχή στα πεπραγμένα και την ασυδοσία σκέψης ,στα δεδουλευμένα, καθώς η εκμετάλλευση ζει και βασιλεύει σ όλο της το μεγαλείο?

Τι να πω σε εκείνα τα στοματάκι α ,που κρέμονται απ τα χείλη μας ,ζητώντας μια απάντηση ένα νεύμα αισιοδοξίας και χαράς, όταν σε έχουνε βάλει στο γύψο, για μια άλλη φορά ακόμη και τα δεκανίκια σου ,ανάξια να φανούν στηρίγματα καθώς πρέπει στην οντότητά σου και στην ανδρειοσύνη σου ?

Πώς να σε κοιτάξω κατάματα ,όταν βλέπω να αργοχαράζουν έγχρωμες, ασπρόμαυρες ταινίες τρόμου, αφίξεων και εισροών, μαυροπινάκων που θα σβηστούν τα αρχικά τους γράμματα ,της λευτεριάς και θα δοξαστεί η επιπολαιότητα ,το βόλεμα και κυρίως οι ενθρονίσεις?

Αξίες ιδανικά ,χαμένα όλα ,σε ένα βωμό, σε μια θυσία, που αλλοτινή της ,δεν έχει υπάρξει.

Ελλάδα μου ,κανείς δε σ αγάπησε ,ακόμα ούτε κι εγώ η ίδια όσο πρεπε, γιατί αν σ αγαπούσαμε δε θα ήμασταν εδώ, αλλά εκεί, σε εσένα ψηλά, να αγναντεύουμε μαζί τα πελάγη της ανεξαρτησίας σου !!!!