“Πριν από 43 ακριβώς χρόνια, στις 20 Ιουλίου 1974, ημέρα Σάββατο, χαράματα, η Τουρκία πάνοπλη εισβάλλει στην Κύπρο, με 40.000 στρατό πλήρως εξοπλισμένο, με πλοία και αεροπλάνα για να επιβάλει δήθεν την συνταγματική τάξη, η οποία διαταράχθηκε από το άφρων πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 της Χούντας των Αθηνών.
Η Τουρκία στηριζόμενη, όπως η ίδια διατείνεται, στην συνθήκη της Ζυρίχης, ως εγγυήτρια δύναμη εισβάλλει πάνοπλη στο νησί. Με την μόνη διαφορά ότι πουθενά σε κανένα άρθρο της συνθήκης εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν δίνει το δικαίωμα σε καμιά από τις τρεις εγγυήτριες χώρες για μονομερή στρατιωτική επέμβαση στο νησί, αλλά ούτε και για παραμονή των στρατευμάτων της μετά την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης.
Απεναντίας στο άρθρο 2 της Συνθήκης Εγγυήσεως προβλέπει: Η Ελλάς, το Ηνωμένον Βασίλειον και η Τουρκία, λαμβάνουσαι υπό σημείωσιν τας υποχρεώσεις της Δημοκρατίας της Κύπρου τας καθιερουμένας υπό του άρθρου 1, αναγνωρίζουν και εγγυώνται την ανεξαρτησίαν, την εδαφικήν ακεραιότητα και την ασφάλειαν της Δημοκρατίας της Κύπρου ως και την κατάστασιν πραγμάτων την καθιερωθείσαν υπό των θεμελιωδών άρθρων του Συντάγματός της. Αναλαμβάνουν επίσης την υποχρέωσιν όπως απαγορεύσουν, καθόσον εξαρτάται εξ αυτών, πάσαν δραστηριότητα έχουσαν ως σκοπόν να ευνοήση αμέσως ή εμμέσως τόσον την ένωσιν της Δημοκρατίας της Κύπρου με πάν άλλο Κράτος όσον και την διχοτόμησιν της Νήσου.
Αν κάποιος έχει παραβιάσει πλήρως την Συνθήκη της Ζυρίχης αλλά και τις συνθήκες που την ακολουθούν, είναι η ίδια η Τουρκία. Η οποία χρησιμοποιώντας την πρόταση του τότε προέδρου της Κύπρου Μακαρίου Γ!, στους Τουρκοκύπριους εταίρους, για τροποποιήσεις στο σύνταγμα της Κύπρου, που έμεινε γνωστή ως τα 13 σημεία, υποκίνησε την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από την Κυβέρνηση και με τον δικό της τρόπο, (σε αυτό είναι μάνα, πρέπει να της το αναγνωρίσουμε) με γεγονότα προβοκάτσιας ξεκίνησε την Τουρκανταρσία στις 24 Δεκεμβρίου 1963.
Η Τουρκία παρανόμως όλα αυτά τα χρόνια μέχρι την τουρκική εισβολή στο νησί μας, τροφοδοτούσε με σύγχρονα όπλα τους Τουρκοκύπριους και τους εκπαίδευε με Τούρκους αξιωματικούς. Δημιούργησαν τουρκοκυπριακούς θύλακες στους οποίους η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είχε κανένα έλεγχο.
Η Τουρκία δεν δημιούργησε απλά μια ομπρέλα προστασίας των Τουρκοκυπρίων, αλλά έφτασε στο σημείο τον Αύγουστο του 1964 να εισβάλει στο νησί με την αεροπορία της και να βομβαρδίζει για τρεις μέρες την αιματοβαμμένη Τηλλυριά με τις απαγορευμένες βόμβες ναπάλμ.
Καμιά κύρωση τότε στην Τουρκία, καμιά κίνηση από τις άλλες δύο εγγυήτριες δυνάμεις Ελλάδα και Βρετανία για να σταματήσουν τα τουρκικά βομβαρδιστικά, ως όφειλαν βάσει της συνθήκης εγγυήσεων. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών στέκεται ως απλός θεατής, όπως έκανε και κάνει όλα αυτά τα χρόνια από το 1963 μέχρι σήμερα, ποτέ δεν έλαβαν μέτρα αποτροπής στρατιωτικών επεμβάσεων, ποτέ δεν ανέπτυξαν στρατιωτική δράση, ήταν απλοί θεατές.
Μάλιστα τα πρώτα χρόνια που έφτασαν οι ειρηνευτές στρατιώτες στην Κύπρο, συνελήφθησαν Σουηδοί Οηέδες να μεταφέρουν όπλα που παράνομα έφερε τουρκικό καράβι στα Κόκκινα Τηλλυριάς, στην κωμόπολη Λεύκα, ένα μεγάλο τουρκοκυπριακό θύλακα πλησίον της Μόρφου, ενώ άλλος ειρηνευτής, Βρετανός συνελήφθει να μεταφέρει στρατιωτικές διαταγές από τον Τούρκο Διοικητή του θυλάκου της Μανσούρας προς το στρατιωτικό διοικητής της Λευκωσίας.
Για να μην μιλήσουμε για τον ρόλο των ειρηνευτών στρατιωτών κατά την διάρκεια της τουρκικής εισβολής στο νησί, αλλά και του ίδιου του οργανισμού που ήταν ο μεγάλος απόντας. Όσον για τον 6ο Αμερικανικό στόλο είχε στήσει μια ομπρέλα αποτροπής οποιασδήποτε βοήθειας στο νησί από την Ελλάδα. Βλέπετε τα σχέδια των Αμερικανών άλλαξαν, μεσολάβησε πολύ καιρός 10 ολόκληρα χρόνια από τον Ιούλιο 1964 που η Τουρκία ήταν έτοιμη και πάλι να εισβάλει στην Κύπρο, μάλιστα τα πλοία της ήταν ήδη στα ανοικτά της Κερύνειας, αλλά ο τότε πρόεδρος της Αμερικής Λύντον Τζόνσον κάλεσε σε αυστηρό ύφος τον Ισμέτ Ινονού να πάρει τα πλοία του και να φύγει πράγμα που έκανε, αλλά συνέχισε να προκαλεί και έτσι τον Αύγουστο του 1964 βομβαρδίζει την Τηλλυριά.
Κι αφού ανεμπόδιστη πλέον η Τουρκία και με τις ευλογίες των Αμερικανών και Βρετανών όπως αποδεικνύουν τα αποδεσμευμένα βρετανικά έγγραφα, αλλά και άλλες πηγές (τηλεφωνικές συνομιλίες κλπ) εισέβαλε στην Κύπρο, καταστρέφοντας, σκοτώνοντας, βιάζοντας και εκδιώκοντας από τις εστίες τους 200.000 Ελληνοκύπριους από το καταληφθέν βόρειο τμήμα του νησιού, στο οποίο μετέφερε τους Τουρκοκύπριους. Στις 14 Νοεμβρίου 1983 επιχειρεί την διχοτόμηση του νησιού, ιδρύοντας την αποκαλούμενη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου.
Ένα κράτος έκτρωμα το οποίο μόνο η Τουρκία έχει αναγνωρίσει μέχρι σήμερα και φυσικά αυτή το συντηρεί για δικούς της λόγους. Βέβαια τα τελευταία χρόνια μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004, οι «φίλοι και εταίροι μας», έδωσαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για την ανάπτυξη των κατεχομένων χρησιμοποιώντας ως λόγο την δήθεν «απομόνωση» των Τουρκοκυπρίων.
Έτσι πέρασαν και περνούν δεκαετίες, χρόνια ολόκληρα να συζητούν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, υποτίθεται γιατί στην ουσία απέναντι είναι η Τουρκία, την επίλυση του λεγόμενου «Κυπριακού προβλήματος», θέλοντας να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει πλέον εισβολή και κατοχή στην Κύπρο. Η κατοχή όμως είναι εδώ, όπως και ο τουρκικός κατοχικός στρατός , αλλά και οι Τούρκοι έποικοι.
Είναι ακόμα εδώ τα συρματοπλέγματα της ντροπής, ο ξεριζωμός, οι εγκλωβισμένοι μας στην ηρωική Καρπασία και οι 1619 αγνοούμενοι ζητούν ακόμη την δικαίωση τους. Είναι ακόμη εδώ οι τουρκικές σημαίες, που εξακολουθούν να μολύνουν τους τόπους μας.
Η δική μας απάντηση στις τεράστιες φωτιζόμενες τουρκικές σημαίες στον ηρωικό Πενταδάκτυλο, στους αγνοούμενους αλλά και στους ηρωικούς νεκρούς μας είναι το:
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ και ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ.”
Ο Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑ κος Φαήλος Κρανιδιώτης προέβη στην ακόλουθη δήλωση για τη συμπλήρωση των 42 ετών από τη μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
«42 χρόνια μετά η Μικρή Ελλάδα του Νότου εξακολουθεί να λερώνεται από το ένοπλο χέρι του τουρκικού ισλαμοφασισμού.
Αδικαίωτο το αίμα των πολεμιστών μας, Ελλαδιτών και Κυπρίων, ατιμώρητα τα εγκλήματα πολέμου που τέλεσαν οι δυνάμεις του Αττίλα και οι άτακτοι του Ντενκτάς σε βάρος αιχμαλώτων κι αμάχων.
Ο κίνδυνος άλωσης του τελευταίου κάστρου του Ελληνισμού στην Αν. Μεσόγειο είναι υπαρκτός. Ο νέος Αττίλας έχει την μορφή της διζωνική δικοινοτικής ομοσπονδίας και σχεδίων Απαρτχάϊντ τύπου Ανάν, όπου οι Έλληνες θα είμαστε οι μαύροι κι οι Τούρκοι οι λευκοί.
Στο πέρασμα του χρόνου πλήρωσαν κι οι Τουρκοκύπριοι το τίμημα της χωριστικής δράσης τους. Έγιναν μειοψηφία σε σχέση με τους παράνομους εποίκους. Η Ιστορία και το μέλλον φέρνουν ευκαιρίες.
Στόχος είναι η διασφάλιση της συνέχειας του Ελληνισμού και της ελευθερίας του. Κύπρος ενιαία, ελεύθερη, Ελληνική.
Κι αυτό δεν γίνεται χωρίς θυσίες, συμμαχίες, στρατιωτική, οικονομική και πολιτική ισχύ και επιμονή στον στόχο της πλήρους απελευθέρωσης, χωρίς στρατεύματα κατοχής, χωρίς εποίκους, χωρίς επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας.”
